Vandaag had ik een terrier op het spreekuur. Een open en vrolijk hondje.

Vol levenslust komt de dalmatiner binnenrennen.

De mevrouw tegenover me is boos.

Trots loopt de kwieke dame-op-leeftijd de behandelkamer binnen. Haar stokoude Cocker volgt haar gedwee.

Het was een operatie volgens het boekje. De binnenmeniscus was afgebroken en lag ergens halverwege de knie een beetje vervelend te doen.

Ik bedenk me wel een keertje voordat ik de grote cyperse kater uit zijn hok haal.

Omdat het baasje naar de sneeuw is wordt de zieke Flatcoat Retriever aangeboden door de oppas.

U kent dat wel, een film waarbij mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen, gillend en met verschrikte ogen langs de camera naar iets staren wat buiten het gezichtsveld is.

De teckel op tafel is oud. Heel oud. Door de jaren heen zijn er al flink wat slijtageverschijnselen opgetreden.