Een afgescheurde traanbuis

Met tranen in de ogen komt de mevrouw de wachtkamer binnensnellen. In haar armen heeft ze,  een voor haar eigenlijk net te zwaar om te tillen, Rhodesian Ridgeback pup.

Het diertje kijkt me met open, verwachtingsvolle ogen aan. Ze lijkt zich niet bewust te zijn van de enorme verwonding die er aan haar linkeronder ooglid zit. Een afgescheurde flap hangt  vanaf de ooghoek aan flarden naar beneden. Bloed druipt traag en gestaag langs de linkerwang naar beneden en geeft het totale plaatje een horrorachtig beeld.  Ze was op visite bij een gezin waar een oude, dove, blinde en door het leven getekende, chagerijnige oude Herder huisde. De pup had van de situatie nog niet zoveel kaas gegeten en wilde spelen. De oude teef wilde dat haar oude, stramme lijf met rust gelaten werd en haalde uit. Iets te fel, iets teveel. Het resultaat staat op tafel. Veel hoef ik hier niet over te zeggen, dit moet gehecht worden. 

Ik onderzoek het diertje die in een blakend gezondheid blijkt te verkeren. Hart, longen, slijmvliezen alles is oke. Een prikje in de bil en na vijf minuten ligt de pup te snurken op tafel.  De plek waar de beschadiging zit had niet beroerder kunnen zijn. Vanuit de binnenooghoek loopt een gesplitste scheur ongeveer 1 centimeter naar achter.

Na goed zoeken kan ik in de flap het begin van de traanbuis vinden. Een in die buis gestoken sonde komt in de scheur naar buiten. Zou ik de flap gewoon dichthechten dan zal de traanpassage ernstig bemoeilijkt, zo niet onmogelijk worden. Weliswaar zit er ook een afvoer in het bovenooglid maar of die voldoende zal zijn voor een goede traanafvoer is de vraag. Ik zoek een nylon draad van de goede dikte uit mijn dradenassortiment. Als ik de juiste gevonden heb kan ik die in de traanbuis rijgen en vervolgens de afvoer naar de neus opzoeken om daar ook een uiteinde van de draad in te steken.  Als alles goed op zijn plek zit hecht ik de ooglidrand weer vast met een minuscuul dun draadje. Elke steek wordt op zijn cosmetische effect beoordeeld. Drie keer zint het me niet hoe de wond dichtvalt en verwijder ik die hechtingen weer om steeds een betere in- en uitsteekplek te vinden.

Het uiteindelijke resultaat mag er zijn. Alleen aan de blauwe nylon draad zie je dat er iets met de pup aan de hand is. En natuurlijk aan de kraag die noodgedwongen om moet. Want als de pup het nylondraadje eruit wrijft zal waarschijnlijk de rest van haar leven de dikke tranen over haar wangen biggelen. Tranen die niet, zoals ondertussen bij de geschokte eigenaar die het prachtige resultaat beoordeelt, vanzelf zullen verdwijnen.