De boze mevrouw

De mevrouw tegenover me is boos. En niet het een beetje geïrriteerd zijn van iemand voor wie de dingen niet helemaal gaan zoals ze graag wil, nee ze is gewoon boos. Ze vindt het grote onzin dat er voor de behendigheidscursus van haar hond een onderzoek van hart, longen en bewegingsapparaat, met rontgenfoto van de heupen, gedaan moet worden. En in het verlengde van haar boosheid helpt ze dus ook niet mee. Ze helpt niet mee met het vasthouden van de duitse staande teef, ze helpt niet met het op de tafel tillen en ze helpt al helemaal niet met het proberen de toch wel wat zenuwachtige hond op zijn gemak te stellen. Nu zijn mijn assistentes supermeiden dus meestal redden we het ook wel zonder de medewerking van de eigenaar. Wel heb ik medelijden met het arme dier dat zonder support van het baasje zich in een positie moet laten manouvreren die toch wel wat intimiderend is.

We maken de Röntgenfoto en ik ontwikkel de plaat in de donkere kamer. Als ik met de nog natte foto de wachtkamer binnenkom zit ze met armen en benen stijf over elkaar naar buiten te staren. Onwillig loopt ze mee naar de lichtbak en ik bespreek het resultaat met haar. De heupen zien er goed uit. Helaas is dat voor haar alleen maar een bevestiging van haar overtuiging dat het onzin is die we met zijn allen aan het uithalen zijn. Toch een beetje een bevreemdende situatie, het resultaat van het onderzoek is positief maar het baasje is ontevreden. En u begrijpt dat het afrekenen van het onderzoek en de foto, olie op het vuur van het humeur van mevrouw is. Ik heb geprobeerd haar uit te leggen wat de achtergrond van het onderzoek is maar het was als tegen dovemans oren gepraat.

Onder het kopje thee evalueer ik het gedoe met de assistente die uiterst verbolgen is over zoveel onvriendelijkheid.

Waarom onderzoek? Omdat een hond graag doet wat we van ze vragen, ze hebben als het goed is een grote “will to please” . Als we met ze gaan sporten moeten we dus weten of dat veilig is. Wijzelf kunnen voelen wanneer we te ver gaan en dan maatregelen nemen, maar van onze sportende hond weten we niet wanneer ze zichzelf aan het forceren zijn, dat zien we pas als het te laat is. Natuurlijk kun je met een simpel onderzoek volstaan maar de kynologenclub bij ons in de buurt wil ook een rontgenfoto van de heupen. En dat is vanuit kwaliteitsoverweging een goede zaak. Daar waar onderbenen, knie, elleboog en schouder goed te onderzoeken zijn is dat voor de heup veel moeilijker. Dit door de dikke spiermassa die zich daar bevind.

Enkele weken later wordt de zienswijze van de kynologenclub bevestigd. Samen met een eigenaar kijk ik naar de röntgenfoto met daarop duidelijk de veel te losse heupen en de beginnende artrose aan de randen van het gewricht. “Nooit iets van enige afwijking in de heupen gemerkt” zegt ze. Ik geef als advies om veel met de hond te gaan lopen en fietsen maar dat de behendigheidscursus  niet gewenst is.

Terwijl Ik de foto aan de assistente laat zien merk ik op dat we eigenlijk de boze mevrouw zouden moeten bellen om haar de foto te laten zien. Maar denkend aan haar reactie van toen doe ik het toch maar niet. Nou ja dan....., alleen nog even een lange neus door middel van dit stukje tekst.