Een fistelverrassing

Met open mond staren ik, mijn assistente, het baasje en de dochter van het baasje naar de tien centimeter lange stok die naast de slapende Jack Russell terriër ligt.

Bizar!

Het verhaal begint een maand eerder. Mevrouw was met haar hondje aan het spelen in het park. Het spelletje dat ondertussen al zo'n slordige zeven jaar de favoriet van het wit-bruine beestje was. Verwachtingsvol naar het baasje opkijken, springen, een klein beetje janken en weer gaan zitten. Vragende ogen, een kort blafje, en kwispelen,.................. veel kwispelen.

Jack hield van stokken. Ermee slepen, erop kauwen en natuurlijk ook het apporteren. Dus gooide mevrouw al zeven jaar lang tijdens de grote ronde op het speelveld met een stok. En Jack apporteerde. 

Totdat een snerpende gil!!!

Bij het zien van de bloedstroom die uit de geopende bek en uit een wond bij de hals liep was het baasje in paniek richting de dichtstbijzijnde dierenarts gesneld. Deze had een diepe keelinspectie onder narcose uitgevoerd. De verwonding in de keel, maar ook aan de huid in het nekgebied en zelfs een verwonding op de linkerschouder, waren de enige, zij het zeer forse afwijkingen. De wonden waren schoongemaakt en pijnstillers met antibiotica moesten de rest doen. Voor de controle kwam het baasje bij mij.  Jack had nog steeds koorts en de verwondingen in de hals en schouder gingen niet over. Opnieuw onder narcose en opnieuw een inspectie van de wonden, maar het vermoeden dat er wat restanten stokmateriaal aanwezig waren, werd niet bevestigd door het onderzoek. De verwonding was tot diep in de hals te volgen maar van vreemde materialen was er niets te voelen. De wond werd opgefrist en er werd een drain geplaatst.  Maar ook na deze behandeling wilde het probleem niet overgaan en nu,een week later, is Jack weer op het spreekuur. Opnieuw onderwerp ik het hondje aan een uitgebreid onderzoek. Ter hoogte van de schouder voel ik een hardheid. Zou het dan toch??? Terwijl ik Jack weer onder narcose breng en de dikte bevoel kan ik deze tot in de operatiewond volgen. Ik wrijf met mijn vingers wat herstelweefsel uit de wond weg. Dat wat eerder aan de waarneming was ontgaan is nu duidelijk. Met een tang pak ik het harde dat in de wond zit vast en trek. Het blijkt de stokpunt van tien centimeter te zijn. Soepel komt  de stok uit de wond.

Bij de reconstructie van het ongeluk kan ik maar tot één conclusie komen. De stok was bij het neerkomen in de geopende bek van Jack geschoten en halverwege de hals afgebroken. De punt was diep in het lichaam verstopt terwijl de rest via de hals naar buiten scheurde om zo de verwonding op de schouder te veroorzaken. Bijzonder dat de stok bij de toch zeer nauwkeurige eerdere inspecties van zowel mij als mijn collega, niet was opgemerkt.  Wetend hoeveel belangrijke structuren er op die plek in de hals lopen is het ongelooflijk dat er niet meer schade was ontstaan.

De stok moet mee naar huis als reminder. Gooien met een stok kan best gevaarlijk zijn!